27 Nolu Koltuk
Hatırlıyor musun?
Ağustos'tu,
Yaz bitmemişti henüz.
Ama sen
Yazı bitirmeye karar vermiş gibi,
Gitmeğe karar vermiştin.
Tüm ''Biraz daha kal'' demelerim,
Yalvarmalarım
Seni durdurmaya yetmemişti.
Hatırlıyor musun?
Tüm çabamıza rağmen
Kollarım belini bırakmak istememişti
Hatırlıyor musun?
Bir otobüsün 27 No lu koltuğu ayırmıştı bizi.
Başında eşarbın,
Üstünde o ufak desenli uzun elbisen vardı.
Cam kenarına oturmuştun.
Yanağında gitmek istemiyorun
Göz yaşları vardı.
O an anlamıştım..
Sensiz tüm zamanlarım sonbahardı.
Sen yokken buralarda neler çekmiştim.
Ne kadar ağlamıştım.
Her köşe başının senden hatırası vardı.
Ne kayalık tepe, ne beyaz direk,
Ne de suda kovaladığın ördek yavruları,
Ne de kahkahalarla güldüğümüz kazan dairesi,
Hiç biri,
Ama hiç biri avutamadı beni.
Aradım.
Aradım durmadan seni.
Simdi yine Ağustos.
Yine bir otobüsün yine 27 no lu koltuğu.
Bu kez ben,
Yine cam kenarında.
Ayrılırken bıraktığımız yerden,
Tekrar başlamak üzere, Sana geliyorum.
Bekliyor musun?
Seyfettin Esin